Vreselijk droevig nieuws. Tony was bij een rit donderdag in de Eifel vreselijk ten val gekomen en het zag er niet goed uit.
Je leest zoiets wel honderd keer ademloos en dan nog komt het niet binnen. Tony? Dat kan niet! Tony levensgevaarlijk gewond? Neeeeeeeee! Dat kan niet, dat mag niet!
De angst slaat je naar het hart en even heel even is niets meer. Staren, geen gedachten...alles grijs.
Ik bel met Marc en met een klein stemmetje vraag ik hoe erg Tony er aan toe is, ik heb het gevoel dat ik de vragen afratel omdat ik bang ben antwoorden te horen die me zeggen dat deze beer van een vent ligt te vechten voor zijn leven.
En het is ook zo. Tony is er erg aan toe. Zijn leven hangt aan een zijden draadje.
Er wordt niets meer gezegd tijdens onze eerste telefoon, woorden zijn zoek, tranen vloeien. 'Dedju dedju dedju, Tony vent toch' is alles wat Marc er uit krijgt en we besluiten de telefoon af te leggen, daar het te moeilijk wordt om nog te spreken.
De telefoon ligt uit, ik zit daar met mijn rug tegen de warme radiator ontredderd voor me uit te staren.
En waar woorden niet wilden komen stromen plots beelden. Beelden van voorbije momenten en reizen. Ducatiday waar we allemaal gebruld hebben van het lachen. Zijn guitige gezicht, hoor zijn brullende lach, zijn vrolijkheid, zijn droge moppen, het vloeken op den Triumph die het naftestation waar we noodgedwongen moesten stoppen onder gespoten had, zijn met smaak eten of het nu om braadworst of een kreeft ging. In gedachten zeg ik 'komaan jongen, je kunt het, je hebt nog zoveel te doen'.
Ik kan het niet geloven dat hij daar nu ergens zo zwaar gewond in Koblenz ligt. Het is zo onvatbaar.
Marc vertelde dat zijn ouders ginder iets zullen moeten huren, want op en neer rijden is allesbehalve één van de mogelijkheden, niet alleen voor de afstand maar die mensen zijn al beiden in de tachtig. Ook hen wens ik veel sterkte en kracht toe, gans de familie wens ik trouwens veel sterkte en steun toe!
Zaterdag was een moment van adem inhouden. Tony zou geopereerd worden voor de 4de keer en als deze keer het bloeden niet zou gestelpt kunnen worden, dan zag het er niet goed uit voor onze Ducateer.
Rond 14u kreeg ik het nieuws dat de operatie was gelukt en dat als er geen complicaties zouden optreden tussen zaterdag en maandag dan was er een grote kans dat Tony buiten levensgevaar zou zijn. Een sprankel hoop in een onduidelijke donkerte die nog komen moet.
Het vreselijke nieuws heeft een stroom van welgemeend medeleven teweeg gebracht waar zijn twee dichte buddies de ander Ducateers Pe en Marc heel veel kracht uit putten. Met vooral speciale dank naar de vrienden van 2fast4u die op het forum en ook persoonlijk hebben gereageerd.
Zelf zou ik ne keer goed willen schreeuwen en vragen van waarom? Maar ik denk dat het niet aan mij is om vragen te stellen. Ik kan alleen zeggen, maatken ik zal samen met al die andere mensen, dierbaren, vrienden, motards, forumlezers, toevallige blogpassanten aan je denken en vooral hopen, wensen dat er stap voor stap heling mag komen en dat je terug in dit leven mag staan.
Wie verder op de hoogte wil blijven van Tony's toestand en verandering kan terecht op het forum van 2fast4u http://www.2fast4u.be/forums/showthread.php?t=16555 of op de 3Ducateer blog.
Groeten,
Marc en Mie
