’s Morgensvroeg…een tas koffie, leren motorbroek aan en hup de auto in, op weg naar mijn lief ‘de motar’.
Moet nog tanken onderweg en zie mensen raar kijken als ze iemand uit een camionnet zien stappen met leren broek en laarzen (volgens Aramis geen botten) aan. Twee werkmannen staan achter me en even meen ik te horen, dat ze over mijn broekske bezig zijn. Het is nog te vroeg in de morgen en reageren lukt me (nog) niet, ze hebben sjans .
Vlam vlam naar Diest, sta natuurlijk veel te vroeg aan de afrit, maar wie komt daar afgevlogen, juist mijn held op wielen! Ik volg hem…
Komen aan in een ‘bossig’ straatje, daar woont de Pe, alias Aramis. Er staat nog geen moto, dus maat nr 2 Porthos is nog niet gearriveerd. Is ook niet moeilijk want we zijn daar wel heel erg vroeg…blijkt even later bevestigd te worden door een slaperig ventje in een veel te grote joggingbroek met een singletje erboven, even lijkt het alsof hij net uit zijn bed kruipt.
Bekijkt ons zo van…hallllooooo ’t is nog maar acht hé gasten! Marc stelt hem voor, das nu de Pe sé.
Met een jat koffie gebeurd het reorganiseren van de bagage of te wel hoe steek je twee kilo suiker in een verpakking van ene kilo…
Marc vraagt of ik veel mee heb. Hij moest eens weten, hoe ik al zitten schiften heb. En om plaats te sparen in plaats van onderbroeken, zelfs ‘noodgedwongen’ strings heb meegenomen;-).
Hij gooit z’n bakken open en geloof het of niet, die zitten al vol! Ik sta daar wat te kijken en denk van, where the f#é@&!, moet ik dan mijn spullen steken? Ik geef hem het voordeel van de twijfel en overhandig een rugzakje dat later toch wel handig blijkt te zijn ondanks het eerste protest. In dat zakje zit het minimum, echt basisuitrusting, dus daar gaat niets meer uit!
Haal uiteindelijk mijn nieuwe motovest uit en zie Marc denken, niet veel later worden zijn gedachten woorden ‘zeg, ge gaat toch niet zitten blinken vanachter op mijnen moto hé?’ dit op een enigszins grappig, doch ironisch toontje.
Een mens zou zich voor minder op zijn ongemak beginnen voelen tussen de doorwinterde bikedudes. Wat hebben die gasten toch tegen nieuwe motokleren? Artamis had er ook al een opmerking over gegeven.
Het ideale motorpak? Is……geschonden, gehavend, verkleurd, gescheurd, herstikt en liefst nog lapjes ander leer(dan zie je beter de opgelopen schade :-), want das de parameter.
De trofeeën als het ware van al hun letterlijke veldslagen, kissing the ground, ze worden nog heilig…The motorcycle popes..
Ik had het moeten weten en m’n spullen al ‘ingereden’ hebben. Maar mijn ventje is fier en verliefd, dus hij zet even zijn imago een klein beetje opzij voor mij. Trouwens lang zal mijn blinken niet duren…
Aramis, wrijft zijn ogen uit, mormelt wat tussen zijn tanden, zet koffie (tenminste dat doet het espresso machien) en we wachten op de anderen reisgezel. Zie me daar zitten in mijn leren broek, heb al twee keer moeten plassen van de zenuwen. Dus aan dit tempo zie ik ons om het half uur stoppen. Zal maar niets zeggen aan de mannen, want die hebben het waarschijnlijk zo al lastig dat er een vrouw in hun manneclubke komt. Tssss...
‘Alléé jong, das niet voor den Porthos om te laat te zijn’ zeggen ze, maar die zendt voorlopig zijn kat. En…we gaan stillekes over den negenen. Ze horen geronk, dat is em! Ja daaaag, als hij met den trakteur komt wel ja. Even later scheurt een mobilet voorbij en ook daarin menen ze even, héél even (als het bromvliegje nog aan het begin van ’t straat is), 1 secondje den moto van hun maat in te herkennen. Zal het hem maar niet zeggen, dat ze zijn Duc efkes met een mobilet hebben vergeleken.
Yep, daar is em, een duidelijk andere brul heeft het beestje..we gaan buiten en even later sta ik ook oog in oog met den 2den musketier.
En dan…is het tijd, tijd om de rossen de vrijheid te geven. D'Artagnan zijn hart krimpt(als het maar dat is hé dat krimpt) een beetje bij het horen van de ‘Ducbrul’. Zijn BMW moet het immers met ietske minder geluid doen…eigenlijk vanalles een beetje minder, maar dat wordt ruim gecompenseerd door mijn handen die af en toe de weg naar beneden vinden, dus ze mogen hem hebben underen Duc (alhoewel)…. Trouwens met de rode Italiaanse furie had ik juist de Ardennen bereikt denk ik. Was vervolgens op de eerste beste trein terug gekeerd, met als reden ‘mishandelde poep’. Is natuurlijk handig om dit te weten, als hij me eens niet wil mee hebben op een trip, just take the red one, damned!
By the way Marcske scheetje, dit is louter hypothetisch hé?! J
En nee, dat betekend niet dat ik een mietje ben, je moet maar zelf eens een week achterop zitten, i dare you!
De 2 musketiers rijden voorop. Volgens mij heeft Marc heeft het vrij lastig in zijn rol van hekkensluiter, hij bijt liever net als zijn maten de spits af, ’t kot open, zijn gat laten zien, het onbekende in en nog liefst in de vorm van een bocht als het kan.
Maar ja er zit iemand achterop en dat scheelt een hoop niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk…
Ik begin al aardig mijn draai te vinden op de moto en net als je denkt, ik zit op mijn gemak, vinden de mannen een streek waar het zalig vlammen is, vlakke banen, mooi uitzicht, maar vooral mega bochten. Het nadeel van met mij achter op te rijden is heel simpel, ik volg veel teveel
mee. Ik heb dan ook elk putteke gezien heb, om over elk kiezeltje of plasje dat op de baan ligt, maar te zwijgen.
Met als resultaat dat ik een constant gevecht lever tussen totale overgave (omdat ik niet anders kan, daar ik achterop ‘hang’) en controle (omdat ik denk enigszins te sturen door aan Marc’s jas te trekken). Zou een fijne les zijn in loslaten, voor sommige mensen…en….het is lonend, maar dat besef je pas op het einde van de trip en niet op het moment dat je in een bocht hangt aan 160 km/u!
Ik durf niet zeker te zeggen of ik die 160 heb gezien bij het ingaan van de bocht of bij het uitkomen ervan, want tijdens die luttele seconden ben ik even technisch gesproken volgens mij klinisch dood geweest.
Ok, stel je voor….(voor diegenen zonder empatisch vermogen, gelieve hier te stoppen met lezen, je tv aan te zetten en naar vtm te kijken, daar heb je dat ook niet nodig)…
Je zit achteraan op een goed beladen moto, er wordt flink doorgereden 140 a 160 op boomrijke en niet minder bochtrijke baantjes. Je voelt je, vrij relax (voor de keren dat het lukt niet constant mee te volgen),want je weet de man aan het stuur is niet aan zijn proefstuk toe, dus je zit wat rond te kijken, af en toe kijk je gewoon even vooruit en dan zie je het inmiddels vertrouwde beeld van de twee Ducs. Na heel wat bochten, het kat en muis spel met de autookes, doemt er een bocht’je’ op, die tot dan toe zijn gelijke nog niet kende…zo eentje waar geen eind aan komt weet je wel…de rechterpols reageert op het naderen van de maagdelijke bocht,
(net als Porthos op een glas alcool), hebbe hebbe hebbe!!!!!!!
Maar ik kan me niet van de gedachte ontdoen dat ik Marc in plaats van wat in te houden voel gas bijgeven en euuuuuuuh… reden we al niet goe door? Ik zie Aramis zijn remlicht en voel mijn hart kloppen op een plaats waar iets anders hoort te zitten. Het gegeven ‘rood remlicht en gasgeven’ is ergens fataal geweest bij me. Daarop zijn mijn hersenen even zonder zuurstof gevallen en had ik behalve een korte hartstilstand, ook een hersenactiviteit vergelijkbaar met die van een kwal volgens mij.
Nu weet ik het weer, de 160 was toen we de bocht ingingen, want daarna weet ik efkes niets meer, de lage hersenactiviteit remember?
We rijden de ‘bochtjes’streek uit en de mannen zijn alle drie als klein kinderen. De duim omhoog, de ‘yes’ en ‘jieha’ kreten, een gezicht alsof ze het ultieme orgasme hadden bereikt (ik verdenk ze hier heel sterk van, want ze zien hun moto véél te graag :-) en de wiegelbeweginskes van de motor als ze uit de bocht komen liegt er niet om, ze hadden fun!!
Ze zetten zich naast elkaar als kleine kinderen om hun ‘buit’ te bespreken. Zo van, de max hé! Dat was super man! Wauuuuuuw.
Maar naar het schijnt was mijn enthousiasme niet zo laaiend, alléé ’t is van horen zeggen hé? Achteraf is gebleken dat Marc met alle mogelijke oogbewegingen zijn maten wou duidelijk maken, dat ik aan het bekomen was, maar die hebben van zijn signalen niet veel begrepen, kan ook niet want er stond zelf een smile van één oor naar een ander op zijn gezicht.
En toen hij naar mij keek, probeerde hij die glimlach enigszins te bedwingen, de begripvolle gentlemen spelend weet je wel?
Maar eigenlijk zat hij me gewoon uit te lachen. Dus toen ik zijn grimas zag, kon ik niet anders dan ook lachen, misschien met wat groen er tussen, maar kom…
De uren verglijden en van eten komt niet veel in huis, die mannen drijven op pure adrenaline van het rijden en ik mag daar in delen, dus neem ik het hongergevoel er graag bij. Zonder ‘het eten’ belanden we tegen de avond op een camping, die trouwens na wat heen en weer gevlieg gevonden is, ware het niet dat ik hem gezien had, want die gastjes vliegen zelfs op de meest onbegaanbare paadjes minimum 120, snap je hem?
Te traag zou hun kramp laten krijgen in alles wat op scherp staat, vandaar het geluk dat er nog iemand wat ‘relaxed’ zat rond te turen…
Blijkt een fijne camping te zijn en even later zitten we aan tafel met een pint in onze handen, o pardon voor de madammekes onder ons, een karafken wijn…
De tenten stonden in een mum van tijd, al was de twee seconden ‘floep’tent van Aramis in zijn garage blijven liggen, omdat ze onder de categorie parachute viel en te airlifting zou zijn op de moto. Jammer hij had het record tent zetten kunnen breken, maar dat stond nu op Marc zijn naam, want die blijkt vrij handig met die stokskes, later zal blijken niet met alle stokskes, maar dat is weer een ander verhaal…
Oehwa! Het niet eten, eist zijn tol en de alcool wordt opgezongen als een spons, Marc zakt ook steeds meer en meer onderuit.
De 2 drinkebroeders bestellen gezellig nog een karafke en al een sjans dat ik ze zie drinken want anders had ik gedacht dat er een gat in dat kanneke zat.
Ik ken die mannen sinds 1 dag en ik moet zeggen dat ik me heel erg op m’n gemak voel en al gauw hun manierkes overneem alsof ik nooit anders heb gedaan. Boeren laten, grote mond en zo voort. Tja als ik die lade opentrek dan kan het gevaarlijk worden. Onschuldig gevaarlijk hé?!
Even later loop ik met mijn schatsie (hihi) naar de tent en we laten Porthos en Aramis achter met de plaatselijke kaartclub en de mosterd-pottekes-vullende-dame, wij kruipen ongelooflijk dicht tegen elkaar aan, weg kou! Marc even later, sssshhhht stillekes…tja… ik en vrijen zonder lawaai te maken, dat zal nog wat oefenen vragen, dus ik demp mijn geluiden zo goed en kwaad mogelijk om onze medekampeerders niet te storen. Eigenlijk ik ben allang niet meer op dees aarde als ik naar het het hoogtepunt opga, dus trek ik me geen aardse geluidsproblemen meer aan.
Maar diezelfde nacht zijn er andere geluiden dan die van de passie die de nacht verstoren! Wat is me dat zeg? Een naderend onweer? Een B-52? Nope het is zatte Aramis die geluiden uit zijn keelgat trekt alsof zijn roeper elk moment kan exploderen…
Porthos roept heel sec, ‘ik slaap hier ook, maar snurk nie!’ Wij plat van het lachen…daar gaat mijn slaap, maar geef hem graag af, voor dit gelach. Ik nestel me terug tegen D’Artagnan aan die even, heel even accapela gaat met A., gelukkig neemt hij de sopraan rol voor zijn rekening, anders was ik bij Porthos in de tent gekropen. Bij deze niet mis te verstaan als voorlopig slaaponderkomen hé? Maar dat bleek uiteindelijk ook geen referentie want die is tegen de ochtend aan een solo begonnen…
The morning after…opkramen, koffieken drinken (de eerste uit velen die dag ) en wulle weg…
We trekken verder en jawel, het moest er van komen… regen op ons sjokodeize, niet veel, maar genoeg om de regenbroeken aan te trekken, ik heb een ontiegelijk mooie groene, zo eentje dat ze me nooit hadden aangekregen als ik 18 jaar was . Maar ik ben geen 18 meer en ik verkies het praktische nu even boven het esthetische(efkes)…doch gelieve toch maar geen foto’s te nemen.
Stoppend om iets te eten, worden spontaan de routekaarten erbij gehaald om te zien welke richting wordt uitgegaan. Waaruit ook zal blijken dat de wegen van de musketiers en ons zullen scheiden. Ik kan me niet van het gevoel ontdoen dat ik het jammer vind om nu al uit elkaar te gaan. We begonnen net, snap je? Waren het eikels geweest dan had ik daar niet zo een last mee gehad. Nu, aan de andere kant, kijk ik er ongelooflijk naar uit om 24/24 een overdosis lief tot me te nemen.
When the roads split, than its always hard to say goodbey, but in this case it is no farewell…zij richting alpen, wij richting zuiden…Cote D’Azur here we come…tsssss met een groen broekje, want ja het regent…
De mannen zijn nog maar net weg en we blijven wezenloos achter, het is net of de banen groter zijn, de wolken dreigender en de regen natter…maar we hebben elkaar (oewaaa, how touchy!)
Tja de voorhoede is weg, de musketiers zijn vertrokken, D’Artagnan zal zich met zijn gade nu alleen door de bochten van de donkere bossen moeten gooien vechtend tegen de dwaallichten, maar het rijden is niet hetzelfde…het wij tegen de rest van de wereld gevoel, nee joh eigenlijk mis ik gewoon een rood remlicht…
1 opmerking:
leuke story
Een reactie posten