Jeanne D'Arc
Vrijdagmorgen, TGV richting Valence. Daar, heb ik een afspraak met de liefde van mijn leven en zijn buddy’s (lees medemotars en maten) die al vanuit Andorra zijn vertrokken die morgen. Of het nu de samenhorigheid is van het zwerven op de motor of de vriendschap onderling, het doet er niet toe. Ze kunnen het gewoon goed vinden met elkaar!
Hun reis zit er al voor een groot stuk op en ik ben hun dankbaar dat ze het laatste stuk met me willen delen. Tenslotte kom ik daar in hun kruistocht binnen en zeg nu zelf één vrouw tussen mannen, het kan niet makkelijk zijn, want hoe goed ik me ook kan aanpassen (te goed soms ;-), ik blijf nog altijd het andere geslacht hé en behalve Jeanne D’Arc zijn er niet veel vrouwelijke ridders me dunkt.
De stemmen hoor ik nog niet, maar het zwaard staat me wel al rij ik deze tocht niet zelf, maar mag ik achterop bij de Godfather. Noem hem zo, omdat er een ongekende kalmte van hem uitgaat. Combineer dit met zijn beheerste doch vlotte rijstijl, snelheid en je hebt een ware motorridder.
Eigenlijk zit ik nu nog op de trein in het verhaal, maar bij deze stap ik er dus nu af.
Ben een uur te vroeg en gok op de voorkant waar de taxi’s staan om de tempeliers op te wachten. Ze zijn met 5, ik ben benieuwd.
Het uur kruipt, ja kruipt langzaam naar zes uur. Ik verlang als een puber in zijn eerste verliefdheid om Marc te zien en hoor dan ook in elke ronk een Ducati. En als je weet dat daar bussen, treinen, taxi’s en menig ander gemotoriseerd voertuig start en stopt dan hoor je inderdaad, honderd ronken. En toch…hoorde ik precies een bekende brul.
Ik krijg een berichtje ‘staan op parking Valence’ rond zes uur. Ik kan niet volgen. Even niet. Tot ik de Ducbrul, het berichtje en de twee mogelijke uitgangen van het TGV station samenbreng. Hij is hier!!!
Vlug naar binnen, rondkijkend naar lederen pakjes Ik stoot op de voorhoede van de tempeliers. De Godfather, Aramis en Georgke Scampi!
Aramis is een oude bekende (zie het verhaal de Ducateers en de bosnimf) en ik krijg een stevige omhelzing. Ja ja allemaal wel goed, maar waar is Marc zeg ik wat ongeduldig. O zegt de Pe ‘die is buiten manneke’. De Godfather krijgt van mij drie zoenen en Georgke Scampi krijgt door naamverwarring slechts een handje (maar heb dat daarna ruimschoots goed gemaakt ;-).
Het is sterker dan mezelf, ik wil naar buiten. Nu!
Onbedwingbaar verlangen naar diegene die mijn hart ontvoerde en mijn ziel beweegt.
Eindelijk, ik voel hem! Nu pas kan het beginnen en zijn we er klaar voor! Alléé ik toch. De mannen hebben gereden op pure wilskracht en honger. Schuilt er dan niet een beetje zelfkastijding in motorrijden en is de zondagsrijder die van terras naar terras rijdt niet een mietje? Tja, naast deze kerels wel. Maar naast deze kerels is menig motorrijder een mietje, dus dat is geen referentie.
Neem plaats op de BMW R1200RT van de Godfather en ik moet toegeven, menig zitvlak zou hier willen blijven wonen. Wat een zaligheid in vergelijking met het Ducatizitje! Maar daar zullen de Öhlins dan weer voor wat tussen zitten!
Ik glimlach, ja deels door het gevoel van het rijden, maar als ik even opzij kijk, weet ik waarom mijn mond een glimlach draagt van hier tot in Hawaï. En niet alleen mijn mond.
To be continued…
Hun reis zit er al voor een groot stuk op en ik ben hun dankbaar dat ze het laatste stuk met me willen delen. Tenslotte kom ik daar in hun kruistocht binnen en zeg nu zelf één vrouw tussen mannen, het kan niet makkelijk zijn, want hoe goed ik me ook kan aanpassen (te goed soms ;-), ik blijf nog altijd het andere geslacht hé en behalve Jeanne D’Arc zijn er niet veel vrouwelijke ridders me dunkt.
De stemmen hoor ik nog niet, maar het zwaard staat me wel al rij ik deze tocht niet zelf, maar mag ik achterop bij de Godfather. Noem hem zo, omdat er een ongekende kalmte van hem uitgaat. Combineer dit met zijn beheerste doch vlotte rijstijl, snelheid en je hebt een ware motorridder.
Eigenlijk zit ik nu nog op de trein in het verhaal, maar bij deze stap ik er dus nu af.
Ben een uur te vroeg en gok op de voorkant waar de taxi’s staan om de tempeliers op te wachten. Ze zijn met 5, ik ben benieuwd.
Het uur kruipt, ja kruipt langzaam naar zes uur. Ik verlang als een puber in zijn eerste verliefdheid om Marc te zien en hoor dan ook in elke ronk een Ducati. En als je weet dat daar bussen, treinen, taxi’s en menig ander gemotoriseerd voertuig start en stopt dan hoor je inderdaad, honderd ronken. En toch…hoorde ik precies een bekende brul.
Ik krijg een berichtje ‘staan op parking Valence’ rond zes uur. Ik kan niet volgen. Even niet. Tot ik de Ducbrul, het berichtje en de twee mogelijke uitgangen van het TGV station samenbreng. Hij is hier!!!
Vlug naar binnen, rondkijkend naar lederen pakjes Ik stoot op de voorhoede van de tempeliers. De Godfather, Aramis en Georgke Scampi!
Aramis is een oude bekende (zie het verhaal de Ducateers en de bosnimf) en ik krijg een stevige omhelzing. Ja ja allemaal wel goed, maar waar is Marc zeg ik wat ongeduldig. O zegt de Pe ‘die is buiten manneke’. De Godfather krijgt van mij drie zoenen en Georgke Scampi krijgt door naamverwarring slechts een handje (maar heb dat daarna ruimschoots goed gemaakt ;-).
Het is sterker dan mezelf, ik wil naar buiten. Nu!
Onbedwingbaar verlangen naar diegene die mijn hart ontvoerde en mijn ziel beweegt.
Eindelijk, ik voel hem! Nu pas kan het beginnen en zijn we er klaar voor! Alléé ik toch. De mannen hebben gereden op pure wilskracht en honger. Schuilt er dan niet een beetje zelfkastijding in motorrijden en is de zondagsrijder die van terras naar terras rijdt niet een mietje? Tja, naast deze kerels wel. Maar naast deze kerels is menig motorrijder een mietje, dus dat is geen referentie.
Neem plaats op de BMW R1200RT van de Godfather en ik moet toegeven, menig zitvlak zou hier willen blijven wonen. Wat een zaligheid in vergelijking met het Ducatizitje! Maar daar zullen de Öhlins dan weer voor wat tussen zitten!
Ik glimlach, ja deels door het gevoel van het rijden, maar als ik even opzij kijk, weet ik waarom mijn mond een glimlach draagt van hier tot in Hawaï. En niet alleen mijn mond.
To be continued…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten