Het weer zit mee.

Dagen op voorhand wordt er naar de weerberichten geluisterd en gaan smsjes rond voor de toer voor de zondag. Afgesproken wordt bij Nico thuis om half 10. Gewoon om het feit dat deze in het bezit is van een goed koffiemachine.
Op het afgesproken uur worden we dan wel wat zenuwachtiger als er ene ontbreekt, gewoon omdat de dagen heel kort zijn en we toch nog een stevige tocht willen bollen.

Ok, de Pe is er niet en die had nogthans toegezegd om mee te rijden...
Sms helpt niet, dan maar bellen. En ja hoor, na de tweede poging neemt hij de telefoon op. (lees: is hij uit zijn bed geraakt)
Met een hele diepe schorre stem hoor ik hem hallo zeggen en bij de verdere uitleg hapert deze zelfs af en toe.
Als het soms met de telefoon niet lukt dan zien we ons verplicht een ommetje te maken en met ons Vtwin gebrul een concertje te geven onder het afdak van zijn terasje. Tot hij met heeel kleine oogjes en in onderbroek de achterdeur opendoet. Met dezelfde schorre stem is het dan:" Waddist manne, ne koffie?"

Van hieruit gaat het dan richting Landen om onze laatste Ducateer uit te halen, en ja hoor, ook hier weer lekkere koffie en koeken. Hier is het al nodig om even onze pollekes op te warmen.
Maar ook hier niet te lang treuzelen want de dagen zijn al kort genoeg.
Na de pauze draait mijn machine weer mooi. Het zal echter niet lang duren of de Superlight krijgt het ook op zijn karburtors van de kou. De Guy heeft deze motor nog niet lang en blijkbaar is het de eerste keer dat hij dit verschijnsel meemaakt want er is paniek alom. Soms sputtert en knalt de machine zo erg dat de boel gewoon stilvalt. (nog meer paniek dus)

In Spontin aangekomen zien we een pracht van een taverne: YES koffie! Maar motorvriendelijk zijn ze er nog altijd niet want we dienden onze machines meteen te verplaatsen.

Hoe dichter we bij Dinant kwamen, hoe dichter de mist, maar ook hoe natter onze vizieren en onze handschoenen... Het ritje verder naar Houyet zat er dus niet in en dus trokken we dan maar terug noordwaards.
Bij de terugrit was zelfs de koffie opgeraakt en moesten we ons de zelfgemaakte Porto injagen.

Al bij al zijn onze laatste ritjes dit jaar toch nog een voltreffer geworden. Echt in de bochten hangen is er niet meer bij, en soms gaat ons hartje toch een slag (of tien) sneller slaan in de bochten.... shitshitshit.... natte bladeren!!!!