De terugtocht van Aramis en Porthos 2

De Goeroe

Porthos en Aremis zijn inmiddels ingelicht over onze valpartij en geloof het of niet, de Pe zend nog een berichtje waarin staat ‘ik geloof je niet’. Hij weet welke piloot Marc is en kan onmogelijk geloven dat die dus ten val is gekomen. Als we even later Echternach inrijden en we de twee kastars op een terras zien staan zwaaien, zullen ze het meteen geloven.
De kleinste van de twee, heeft de grootste mond en komt de straat over, hij is even stil. 'Miljaar en ik dacht dat ge ons een loer wou draaien met die telefoon!'
Onze rossen worden bekeken, de schade getaxteerd met de nodige vloeken en allensjansen, even later vleien we neer op een terras voor een welverdiende frisdrank.
Ja ja zie ze glunderen, je wou er bij horen hé bij ons bende?! Geef het maar toe, je kon het niet laten! Je wou gewoon de grond raken, geef het maar toe. Marc legt uit waar en hoe het is gebeurd. Hun gezichten liegen niet als ze zeggen, nondedomme, normaal gezien nemen wij die bochtkes aan 80. Stel je voor. Maar deze 3 ervaren motorotten zitten al lang niet meer om hun eerste val verlegen en lachen uiteindelijk de ganse historie weg, voor mij niet zo simpel zal later blijken.
De trofeeën op Marc zijn pak worden bekeken en meteen worden alle mogelijke pert-totals en vallen ter sprake gebracht. Ik zit stil en luister met open mond…

Pe en Tony die vertellen honderduit over hun reis en laten ons de bochten voelen zoals zij ze namen…snel ! Een heethoofdige Italiaan, die zal het helaas niet meer nadoen met zijn motorke, want die heeft het kat en muisspel met deze twee heren verloren door uiteindelijk de bocht te missen en zijn motor naar de verdoemmenis te rijden. De Pe vertelde dat hij nog steeds het beeld van de omhoogslaande benen voor zich ziet. Wat een klap man! Tony die knikt bevestigend. Even later beschrijven ze in detail de man zijn handen, want hij droeg geen handschoenen! De snelheid waarmee de man op de Grossclockner over kop ging, laat niets aan de verbeelding over. En al weer werd bevestigd dat beschermende kledij geen luxe is!

Inmiddels zitten we aan ons derde drankje en een glas vol vers ijs kondigt het aan. Bitter Lemon, in dit weer is alles wat zuur is, verfrissend en de bittere smaak is ook welkom.
De Pe is kind aan huis in Echternach en verteld ons geamuseerd over hoe hij als jonge gast de disco op de camping onveilig maakte en op een ochtend wakker werd met zijn voeten in iets dat eigenlijk in zijn maag moest zitten.
Hij zal ons eens meenemen naar de camping zie! We starten de motoren en hoeven niet ver te rijden want de camping ligt aan de andere kant van de rivier de Sûre, brugje over dus.
Onzen Aramis herkent de camping niet meer, tja het is ook al héééééél lang geleden hé ;-), maar laat het niet aan zijn hart komen en we nemen een slaapplaats voor 3 tenten.
We krijgen de raad om het pad ten einde te rijden en ergens aan het water een plaatsje te zoeken. Ja, het is een leuk plekje en een mooi zicht, maar nog niet mooi genoeg, want de mannen willen in algemeen overleg aan het water staan! Dus de motoren worden één voor één van de helling gereden en dit onder belangstelling van menig campeergast ! Tja wat wil je, zo 3 brullers! Als ik ze bezig zie dan kan ik me niet van het gevoel ontdoen dat ze meer belang hechten aan de standplaats van hun moto, dan aan die van de tent, want als je het mij vraagt is het hier putten en molshopen troef!

Nietegenstaande de twee Italiëgangers ruim voorsprong hebben op het handig omgaan met tentjes, laat Marc ze toch weer meedogenloos achter met hun stokjesgefoefel ! Even hoor ik de Pe mompelen of em zijn stormlijnen zou vastmaken. Ik lach en roep, Pe verwacht je een Tsunami of zo naast de Sûre ? Ja ja, lacht maar, ge weet nooit voor wat dat goed is !
Tony die zijn tent is er zo eentje voor één persoon, waar een claustrofobisch mens menig aanvalleke zou in krijgen.
Wij hebben het ietske ruimer en blijkbaar slaag ik er toch weer in, zoals vorige keer de verkeerde riempjes met elkaar te verbinden. Tsssss vrouwen hé?
Maar ja, de emotie van de verwerkte val, zindert nog flink na en ik voel in mijn hoofd menig gebonk, al was het maar van de hitte en de honger. Ik blijkbaar niet alleen, want de mannen zijn al even voedselbehoeftig. Bon, de tent staat en de rest kan ons gestolen worden, we gaan eten!
Even lopen we voorbij een koppel die de Harley mee heeft, zeg wel mee. Want het blinkend pronkstuk staat op een aanhangwagen. De gasten kunnen hun lach niet onderdrukken en de opmerkingen zijn dan ook niet uit de lucht! Ja, hij laat ook zijne moto eens uit en dan maar zeggen thuis, ziet eens al die vliegen we hebben nogal gereden hé?! Of zo van, amai en ik doe er al zo lang over em de mijne grondig te kuisen, hoe lang doet die er over?
Kortom ze zijn eensgezind over het feit dat zo een Harley niet hunne dada is!

De keuze van restaurant is simpel, het eerste wat we tegenkomen. Honger doet alle kieskeurigheid wegebben en we zijn op dat gebied geen zagen hé! Op geen enkel trouwens! Of toch...als het rijden niet rap genoeg gaat of zal ik zeggen vlot? ;-)
Een vriendelijk meiske komt ons bedienen en het eerste wat ze te horen krijgt is bier, dorst !
Dus zogezegd, zogedaan, bier komt er aan. Ventke houdt het voorlopig op ne cola tegen de dorst, want die ziet scheel van de koppijn!
Vervolgens bestellen we ons een schnitsel, de mannen nemen ne jager, ik ne zigeuner. Wat ik me ferm beklaag achteraf, gezien het niet gering aanwezig zijn van ajuin. Als dat maar goe komt! Die stormlijnen van de Pe zijn tent, zouden toch wel eens kunnen dienen afterall!
De pinten volgen elkaar op en de verhalen ook, er wordt gepraat over moto’s hoe kan het ook anders, vrouwen (die van een ander en substrallekes), maar wat nog het meest van al opvalt is de bedrevenheid van de Pe met zijne gsm! Joengens toch, geen minuut ging voorbij of er kwam een bericht binnen, nog erger dan een puber.

Het is rond 23u en ook hier zijn we weer eensgezind, het is genoeg geweest voor vanavond en trekken richting tent.
Tja veel meer uitleg moet ik niet meer geven als ik zeg, dat ik ze alle drie horen snurken heb...toch?
Ikzelf moet mijn plekje zoeken en ware het niet dat mijne held zijn matraske heeft afgsteaan, het zou een helnacht geweest zijn, want de gespotte heuvelkes toen we de tent opzetten, zorgden nu voor de nodige storende misvormingen om te slapen.
Maar als je moe bent...val je uiteindelijk toch in slaap om plots terug wakker te worden door de beet van één of ander rotbeest en daarmee ook meteen de tent in rep en roer te zetten. Het mag gezegd worden, Marc (ondanks zijn vreselijke koppijn) heeft een rekbare verdraagzaamheid, ik zou al lang gezegd (als je dan nog van zeggen kunt spreken, hihi) hebben, mens lig nu toch eens stil! *héhé*

De morgen staat nog maar in zijn startblokken en het is al bloedheet, dat belooft. Het zal uiteindelijk de warmste dag van gans de week worden, maar dat is voorlopen op het verhaal hé! ;-)

We besluiten het toch rustig aan te doen en we gaan de stad in voor een ontbijt. Een bakker biedt relaas en even later zitten we in een fel beheerde schaduwplek op het terrasje met lekkere broodjes.
Terloops wordt opgemerkt dat het al vreselijk heet is en daar is geen twijfel over. Pe stelt voor om een weg richting Bollendorf te nemen. Die is bebost en zal voor de nodige verfrissing zorgen als we op het heetst van de dag naar huis rijden.
Na het ontbijt volgt nog een klein wandelingske door Echternach zelf en behalve een bende bejaarden die het klooster bezoeken is er niet veel te zien. Dus, inpakken en wegwezen !

Richting Bollendorf! Daar gaan we! Op aanvraag van zowel Marc als Pe om tweedes te rijden, blijf ik toch koppig neen zeggen en wil achteraan rijden. Een misinschatting van formaat, want als je een bleu'ke (zeker in vergelijking met deze doorwinterde motars) bent in het motorrijden dan is het beter juist achter de kopman te rijden. Maar ja, vrouwen hé (alweer)!
Ik moet gas geven als zot om hen ten eerste bij te houden en als ze dan een auto voorbij gaan, blijf ik wezenloos achter en geloof me, ik voel me ook zo.
De val eist zijn tol en ik krijg den track om maar te zwijgen over de Or’s die grondig hun werk doen. Elke rechtste bocht ga ik zonder reden de remmen in ! Of ik dat nu wil of niet, ik ga op de rem en door te remmen ga ik natuurlijk verstijft de bocht in, het resultaat is dat de schrik hem langzaam meester van me maakt. Mijn hart klopt honderd in ‘t uur en ik zie de Pe die kopman is, wel honderd keer in zijn spiegel kijken. Met als gevolg dat ik me nog ambetanter ga voelen, want ik hou hen op ! Een vicieuze cirkel die zijn gelijke niet kent *zucht*. Maar er is hulp onderweg, want.....de Ducateers hebben mijn geklungel opgemerkt en ik ben hen niet lichtjes dankbaar als ze even stoppen. Ik zeg hen dat ik den track heb en de nodige schrik daar aan verbonden. Markt merk dat ik licht ontvlambaar ben en benadert me met de nodige tact. De lichtontvlambaarheid is er enkel en alleen omdat ik pissed ben op mezelf, dat ik nu zulk sissietje ben !

Ze praten zachtjes op me in en vertellen dat ze daar ook geweest zijn, dat iedereen dat meemaakt en dat je daardoor moet. Maar dat kun je enkel en alleen, als je nu tweedes gaat rijden na de kopman merkt Marc nog eens op . Om maar te zwijgen over hoe lastig het is voor de Pe telkens te moeten zien of ik nog volg, want ja, van zijn mede Ducateers weet hij wel, dat die hun plan trekken.
Ik luister naar hun raad en een meditatiesessie van de Pe kalmeert me tenslotte, met Marc in mijn flank adem ik rustig in en uit, mijn spanning langzaam wegblazend. De Goeroe Pe zegt, rustig in....en rustig uit.....rustig in...en rustig uit, pakt dan mijn benen vast om ze plat te leggen en hij zegt, ontspannen maateke, ontspannen (wacht de rekening zal ik nog krijgen zeker, die Goeore's zijn voor geen haar te vertrouwen!).
Ja! Ik ben er klaar voor! Let’s roll...Het duurt echter nog wel een tijdje voor ik me terug durf te geven aan de krachten van de motor en vooral terug vertrouwen heb in mezelf. Maar het komt goed, ik voel het. Al was het maar omdat ik weet dat ik hun vertrouwen en steun heb.
De warmte eist zijn tol en overhitting is nabij, we stoppen om te drinken, wat geen overbodige luxe is bij 37 graden.
Even later zijn we weer weg en zo gaat het nog wel een paar keer...
Begin me eindelijk terug op mijn gemak te voelen en buiten hier en daar een enkele onzekerheid, rij ik vlot mee met de Ducateers (dat kunnen er eigenlijk niet zo veel zeggen hé), maar ja misschien heeft mijn vrouw-zijn daar iets mee te maken en wordt de tolerantiegrens ietsje meer overschreden. Tssss om over overschrijden te spreken, op dit moment worden zeker weten, de Ozon-waarden ferm overschreden als je het mij vraagt.
Het is onmenselijk deze hitte! Bij dees weer, zit je best binnen met alle ramen dicht en rustig in een zetelke. Wat doet dees hoopje ongeregelden ? Met een leren pak op de moto door België. Jawadde..zot zijn doet geen zeer, je bent het gewoon of niet.

In Visé is het hek helemaal van de dam, daar heerst een hitte van 40 graden en op het terras word ik zo effe miselijk en ik niet alleen als ik naar mijn mederijders kijk. Toen we onze motoren parkeerden, mochten we die meteen verplaatsen want de termak zakte zo onder onze ogen weg. Ja iedereen zit er geslegen bij van de hitte en een ijsje biedt enigszins wat verfrissing, voor zolang het duurt...want smelten doet dit als eerste..

Vanuit Visé gaat het richting Tongeren. De mannen hadden gezegd, alléé vooral Marc ;-). Liefke niet verschieten, maar op de N671 Eben - Emael gaan we toch eens ons kot opentrekken hoor. Ik was gewaarschuwd *jieha*
Me van niets bewust schieten de twee rode Ducs me voorbij, yep hier zal hij bedoeld hebben, daar gaan ze.
Ik rij ze rustig achterna, best een leuke baantje om inderdaad eens je kot open te trekken, maar welk kot moet ik opentrekken? Het zal dat van de kiekens wel zijn, want bij 150 begint mijne yamaha al ferm zijne roeper te schrapen.
Als ik ze later bijbeen, zie ik glimlachskes.. ;ze moeten niet veel hebben hé die gasten, af en toe moet je ze gewoon eens loslaten...en vooral hun kot laten opentrekken ;-)

Nog even en we zijn thuis, een zwembad, ijskoude douche, bad met ijsblokken zijn maar enkele van de vernoemde verlangens voor als we thuiskomen...

Thanks guy’s voor het vertrouwen, ervaringsdeskundigheid, de meditatie :-) en het plezier!

Wanneer zijn we weer weg?