Het laatste 'gevecht '

Inmiddels zijn ze toe aan de derde run en ook deze keer ga ik terug mee tot boven, maar neem plaats binnen het circuit en niet achter de hekkens. De ruimte die bij grote wedstrijden dient voor de pers doet deze keer dienst voor een paar mensen die het spektakel van dichtbij willen zien.
Daar gaan ze! En even later…daar komen ze! Ik hoor de motoren terugschakelen om de korte bocht te nemen, D’Artagnan gaat vlot de bocht in en gooit zich naar rechts om vervolgens op te schakelen en het rechte stuk met de nodige brul in te gaan. Het duurt wel effe voor ik onze vriend Porthos zie doorkomen, die is zijn kokos en tomaat nog aan het verteren (hoop ik). Ik zie de grijze helm in combinatie met het zwart-rode pak opdoemen en ook hij gaat smooth de bocht in.
In tussentijd probeer ik de schaduw op te zoeken, want mijn schouders hebben inmiddels het signaal gegeven dat ze het opgeven. Maar lang duurt het schaduwen niet of ik hoor de Ducatibrul en loop terug naar het verste punt van de bocht, waar ik de rijders bijna kan aanraken, zo dicht komen ze.
Yep, daar gaat er eentje onderuit! Een flinke schuiver en met enigszins veel moeite krijgt hij z’n 996 terug recht. De kuip voor een deel gestript, maar voor de rest schijnt het beestje nog te ronken. De rijder zijn goesting is over en met behulp van één van de security’s duwen ze hem opzij. Doch blijkt de rooie een aantrekking te zijn voor een andere Ducatist die door fixatie er recht naartoe rijdt. Inderdaad, vlam er op. Gelukkig remt hij nog wat af en valt de schade goed mee, maar was wel gek zicht, zo straight er naartoe. Ware hypnose.
Dit voorval is een vaak voorkomende OR! Meer weten over OR’s? Lees dan deze week nog uitgebreid over deze overlevingsreflexen die iedere motorrijder zou moeten kennen of dan nu tenminste herkennen!

Even later staan de brokkenmakers in de pits hun wonden te likken. Game over…

Maar mijn vriend en Porthos blijven gaan en net als ik denk dat hij achter een bepaalde rijder zit, is hij er reeds voorbij. Mmmmmm hij amuseert zich wel echt die jongen!
Het gaat vlug en ik probeer de Bridgestoneknaller in het vizier te krijgen, maar het gaat allemaal snel en ik wil ook alles zien, dus hij ontglipt me. Ze komen al voor de derde maal voorbij , als ik me enigszins nog een beeld wil vormen, heb ik nog met wat geluk twee kansen. De strijd is hard en in de vierde ronde zit Marc al flink vooraan, maar….de Bridgestone man ook en ik vrees dat het een kat en muis spel zal worden tot het bittere eind. Het eerder een kwestie van Pk’s zal zijn in de rechte stukken. Later blijkt het dus inderdaad zo en ook al was hij hem uitaccelererend in de Stavelot bocht voorbij gegaan op de rechte stukken moest hij gewoon door het tekort aan Pk's terug de gewonnen ruimte afgeven…pijnlijk….:-)
Ook de vijfde en laatste ronde, blijft het zo en als ze even later de pits komen ingereden, zie ik toch terug die ongelooflijke glimlach op hun lippen. Het was super, meer uitleg hoeft het niet.




De Bridgestone man is even onderwerp van hun gesprek, maar ook een ander vraagt bijzondere aandacht. Ze hebben het over een ‘zwarte’, eentje die zijn gelijke niet kent, zelfs de Bridge is er niets tegen! Marc vraagt zich af, wat er onder zit, die is niet bij te houden, ongelooflijk hoe die er vandoor gaat!
Deze motor met berijder blijft wel enige tijd het onderwerp in het gladiatoren verhaal dat de twee afsteken op ons inmiddels gereserveerde plekje in de schaduw. Rond om ons een drukte van jewelste, mannen die hun motor willens nillens laten draaien. Rijders die zich klaarmaken voor hun run, de harnassen aantrekkend, zwaarden in aanslag, de teugels gevierd. Een waar showspel.
De twee Ducateers inmiddels terug in short, zittend in de schaduw, lurkend aan een fles water of limonade, een natte handdoek op de schouders en honderduit pratend over hun voorbije run, ik geniet in stilte, maar mijn oren staan op actief!

Na de nodige afkoeling met alle mogelijke middelen vullen ze hun tank nog eens bij, poetsen ze de helm en checken ze de banden. Oliepeil ok, alhoewel onder het ros van Porthos ligt een verdacht plekje, olieverlies…dat zal (t)huiswerk worden…

Voor de laatste run ga ik de heuvel op, waar de Radillion Eau Rouge de hoogte in gaat. Van hieruit zou ik enigszins goeie foto’s moeten kunnen maken. Terwijl zij zich klaarmaken begin ik reeds mijn tocht, want wil er op tijd zijn. Een hevige kus als ‘tot straks’, heeft me de nodige opwinding en kracht om de tocht in de blakerende zon nog aan te vangen. Mmmmm van opwinding gesproken, maar ja sex voor de wedstrijd is niet goed hé? Tsss geen tijd meer voor lichamelijke verwenning, de harnassen worden aangetrokken en ik vertrek.
De tocht naar boven verloopt vlot en in de verte zie ik de groep staan waarin ventke en Porthos zitten, ze moeten nog even geduld hebben alvorens ze de laatste keer gaaaaaaaaaaaaaaas mogen geven, ben benieuwd of the black knight weer voor de nodige gezonde frustratie zal zorgen? En of Bridgie deze keer de duimen moet leggen. Dat horen we dan wel, als Rolling Thunder terug is.

Ik ben niet alleen op het plekje, het blijkt ook het overzichtspunt te zijn voor de veiligheidsmensen en ja ik moet toegeven het is een ferm zicht dat ze hebben, je ziet werkelijk ver en veel. Achter hun hokje is er gelukkig schaduw en in afwachting van de start, bescherm ik mezelf tegen de felle zon..
Even later rijden de laatste rijders van de groene groep voorbij. Een porche die de heuvel is op komen gereden, braakt een koppel Hollanders uit *zucht*, waar ik dan ook het kostbare stukje schaduw moet mee delen. Ik hoor em zeggen ‘nou ik heb een kleffe mond, wat een dorst heb ik toch’. Ik onderdruk een glimlach, want wie heeft er een fleske water bij haar? Juist ikke!
En zeg nu zelf, wat ben je met een porche als je dorst hebt?

Ja! Ja! Daar zijn ze! Uit mijne weg Hollanderkes!
Volle gas gaan ze, wat een gebrul! Alsof het hun laatste tocht is en dat is het in weze ook, toch voor vandaag op dit circuit.
De eerste bocht wordt genomen en ik ben zo enthousiast over aanstormende bende, dat ik zowaar vergeet foto’s te nemen. Marc is weer bij de voorlinie en gooit zich in de strijd. De adrenaline pompt evenzeer door mijn aderen als ik em zie voorbij scheuren! Ik probeer de ‘zwarte’ te scannen, maar het allemaal zo vlug hé? Ze vliegen als het ware voorbij en ik krijg het op mijn heupen van het hollands geleuter, vooral omdat de digitale Nikon van Marc zich niet scherp wil stellen. Ik hoor constant de lens in en uitzoemen en verdenk mezelf er van, een knopje waar ik met mijn vingers moest van afblijven te hebben ingedrukt. Maar later zal dan weer blijken dat het veel eenvoudiger was, want deze griet heeft met haar vettige pollekes aan de lens gezeten, dus die zou voor minder in en uitzoemen en vooral niet focussen!! *Bloos bloos*

Nu, terug naar zij waar het verhaal over gaat! Zij die zich in de strijd werpen voor de eer van dit verhaal.
In de tweede ronde is Marc reeds ver vooraan en ik kan toch ondanks het moeilijk focussen wat foto’s maken. Weliswaar van ver, want echt inzoemen lukt niet.
Hij scheert langs me voorbij en gooit zich met een lage hellingshoek de bocht in. Niet iedereen doet hem dat na, want ik zie er veel tegensturen eens ze op afrastering terechtkomen die aan de zijkant van het circuit ligt. En dit door teveel buitenkant bocht te nemen, maar ja aan deze snelheden komt het er nog meer op aan, juist in te sturen natuurlijk. Ze geraken allemaal wel fijntjes weg hoor, maar het is toch wel even adem inhouden als je ze zo bezig ziet.
Porthos is in geen velden te bespeuren. Dedju die zal toch niet? Nope daar is hij, de camera klikt.
Het is even wachten nu. Waar zouden ze nu zitten? Zou Marc nog steeds jagen op de Black one? Of zou hij hem inmiddels zijn rolling thunder achterste laten zien hebben? Ik wacht…ongeduldig!
In de verte zie ik ze blinken en kan ze net door een paar strobalen zien rijden om even later weer spoorloos te worden.
Yes! Daar komen ze in rechte lijn recht op de Radillon Eau Rouge afstevenend! Damned de zwarte is nog voor. Ik wed dat er nu eentje vloekt dat em geen 999 heeft! Maar is het ooit genoeg?
Ze rijden de laatste ronde in en het is alles geven, als dat meer goed komt! Je kent dat hé, laatste keer, laatste kans en net dan….is concentratie soms ver zoek. Tenslotte blijft het fun hé, maar haantjesgedrag is toch een boeiend fenomeen, moet ik misschien eens onder de loep nemen via mijn andere blog ;-)

Ze zijn terug in de pits de jongens, het zit er op! De rossen worden naar beneden gereden en kunnen even afkoelen met smeulende banden. Ziet ze glunderen de klein mannekes! In hun ogen brandt een licht dat nog lang zal nagloeien.

Eén woord, het was grandioos en daarmee is dan ook alles gezegd…