Festa Ducati

Daar stonden ze, twee bekende tentjes! De mannen in geen omstreken te bespeuren, maar als we hun slaapplaats gevonden hadden, zou de rest wel van zelf komen.

Het was zaterdag half één, toen ik met de motor vertrok richting Diest. Mijn teerbeminde stond al klaar om samen te gaan tanken en even later waren we op weg naar Festa Ducati, dit jaar doorgaand in Duitsland meer bepaald op de Nürburgring. Het was best nog een eindje en we hielden het gas er goed op. Ik moet zeggen, dat de val van onze tocht naar Echternach er nog niet helemaal uit was en ik betrapte mezelf er op verschillende keren naar de rem te grijpen. Kwaad wordend op mezelf, maar ook dat hielp niet echt. Rijden en ontspannen, was de boodschap. Marc reed goed door en ik deed mijn best hem te volgen, wat niet altijd evident was, maar zoals een echte gentlemen betaamd stond hij altijd wel ergens te wachten als hij weer eens het gas had opengedraaid en ik hem moest laten gaan. Tja Achilles kan wel boven de 140, maar dan is het niet meer fijn om te rijden, een klein windscherm zou waarschijnlijk al veel oplossen.

We reden langs binnen en de gps loodste ons door fijne omgevingen met indien mogelijk nog fijnere bochten! Mmmmhhhh, het mag gezegd D' Artagnan was in zijn nopjes, ik ook, maar merkte toch enige aarzeling bij bepaalde manoeuvers (bochten genaamd ). Het zou wat tijd vragen eer ik in alle kalmte genietend kon rijden en niet mijn volle tien euro (zie twist of the wrist) concentratie zou verlappen aan een wat gespannen houding.

We schoten flink op en net toen we er bijna waren vielen er druppels. Tja, ze hadden het voorspeld en ze waren er olé!
Automatisch ga je dan wat trager rijden, maar zoals ik al zei Marc ging er voor en die reed goed door ook op het nat. Ik een hele hoop minder (lees heel wat gas minder), maar ja dat was al bij droog weer ook zo hé, dus het was in verhouding.

Jaaaa als dat de Eifel is, dan hebben de mannen er niet over gelogen. Het is dik in orde! Bochten waar geen einde aan komt, brede mooie wegen, hier kunnen ze in België nog een puntje aan zuigen!
Maar we zijn niet alleen die deze streek een zalig oord voor polsontspanning vinden. Hier rijdt menig motor en als ik even achter een Duitser rijd (Marc is die al lang voorbij natuurlijk), frustreer ik me rot omdat hij voor elke bocht zo hard de remmen ingaat (hoor mij praten, miss-rem-linkse-bocht-uit-schrik-door-val) tsssss. Maar het zij zo en even later vlam ik hem toch voorbij, want zoals ik al zei de banen lenen zich hier tot menig hartversterkende en adembenemende inhaalbewegingen.


We rijden uiteindelijk tot aan de Nürburgring en zoeken de voorziene campingplaats voor Ducatisti en andere motars (jaja, steek het nog maar eens door, ik rijd met een Yamaha...)

Waar uiteindelijk het verhaal begint van, veel wauws, staren naar schoon marchandise ;-), getune'de motoren, den RR, honger, bier en vooral véél gebrul, ma das voor morgen…