Echt gebeurd

Toen ik s'morgens twee kaarten aangeboden kreeg op het werk zocht ik meteen de telefoon op. Twee kaarten is er een teveel en dus moest en zou ik een lift vinden om mij s'avonds van Brussel (bah) mee naar huis te nemen. Als bij wonder moest mijn beste kompaan Aramis niet werken vandaag, èn kan hij tijdig paraat staan. Ikzelf heb meeting tot 15uur en dus kan ik probleemloos gedaan hebben om half vijf. (Ok, ik weet het, we zijn er niet met de moto, maar het elefantentreffen zes jaar na mekaar mag je ook meemaken... dit jaar niet, het is te zacht!)
Even later staan we aan de poort van aan de Eeuwfeestpaleizen om er in de eerste plaats de Italiaanse 2wielers te bewonderen.
Nog maar op de 2e stand aangekomen (toevallig al Italiaans) zagen we The Gotfather en Scampi zo naar een driecylinderige italiaanse schone kwijlen dat ze zelf hun naam niet hoorden bij het (af)roepen. Een trap onder hun achterwerk deed ze meteen ontwaken wat meteen ontaarde in een hevige omhelspartij.
De verkoper die net een gesprek met Aramis probeerde aan te knopen bleef gewoon achter, ijskoud, en alleen met zijn mond open vol tanden...
Na wat bijpraten wisten we gewoon dat we verder moetsen naar ons favoriete huismerk.
Even bijpraten en we weten dat we allen naar de Ducati stand moeten. Na de nodige folders opgeraapt te hebben komen we in gesprek met de bekende verkoopster Regina.
Nog een extra folder en veel gepraat later gaan we toch nog enkele standen verder.

Suzuki, waar Scampi zo gek van is werd gewoon afgewerkt alsof we een ijsje gingen eten en we gewoon de modellen afliepen. Hierbij bedachten gewoon dat er enkele cylinders teveel opzaten.

Na een lelijke hotdog gegeten te hebben, onze kleinste van den hoop zelfs twee gingen we terug ons vierwielig blik opzoeken op de parking. Scampi die met ons meeliep was al blij dat hij de uitgang vond, maar dan nog parking C... en dat is niet simpel als je aan de voorkant staat... aan parking A.