Het Hageland. Ja daar zijn we met zijn vieren vertrokken zondag, richting Ardennen. De vijfde, namelijk Aramis bleef verweesd achter, waar heb ik dat lipje nog gezien? Maar de jongen had andere verplichtingen en een woord is een woord. Tja eens nen Ducateer altijd enen hé!
Nu, den Athos (alias John Beton in een vorig leven), die kon pas mee tot op de middag en die moesten we ook de 'bende' zien verlaten na een paar uur. Toen waren ze nog met 3.D'Artagnan, Porthos en ik, die er zo wat achteraan bengelde. Man man man. Die mannen rijden de pieren uit hun neus (en menig andere neus). Maar ja hun naam en faam is dan ook berucht tot ver buiten het Hageland. Gezocht…Ducatista Terrorista Hagelanda.
Daar Porthos bij gebrek aan Duc naar een Sir moest overstappen, namelijk zijnen Triumph 'Enola Gay' (met de nadruk op gay na zijn onderonsje met de garçon in Rochefort ;-). Graptjen Pol, want den Porthos is nen echte rokkenjager en palmt vooral vrouwen in die op 3 kwart uur met hun bootje van in Oostende ergens in Portugal staan! Joat joat, echte waarheid!
Bon, waar zaten we? Juist, op weg naar. De heren amuseerden zich en ik ook, al was het maar omdat ik het maximum uit mijnen Achilles wilde halen. Maar dat maximum was even later toch een beetje teveel van het goeie, toen ik op een gevaarlijk kruispunt in het poepke van D'Artagnan vlamde. Ja eerlijk gezegd ik *vuur en vlam* er wel eens meer op , maar dit was toch effe schrikken. Vooral als ik de arme jongen, met een blik van 'wat zullen we nou hebben' aankeek en hij met dezelfde blik terugkeek. Het enigste wat ik kon uitbrengen was 'allé joeng, waarom stopt eu gij neu?' Hij keek me aan met van die ogen 'maar mens wat zegt gij nu? Jij rijdt me aan en ik krijg de volle laag omdat ik stop?' Man man man, ik schaamde me dood. Een straat zo breed dat een camion nog kan draaien en ik vlam op den duc in. Maar helpt het als ik hier enig woordje uitleg doe? Nee? Ewel ik doe het toch! Né! Ik kwam dus aangereden en keek naar links er kwam niets aan, D'Artagnan stond dus stil aan het kruispunt. Al terugschakelend naderde ik ook het kruispunt en D'Artagnan stond daar nog steeds, ik kon pas nu ook zien of er iemand van rechts kwam, duwde als laatste op mijn achterrem en patat! Kramel! Ik wou dus gewoon op een meter van de jongen stoppen (voor wie het wil weten, zijn bike heeft niets, klein kontkusje dus). Bekomen van de toch wel stomme aanrijding, nog steeds niet snappend hoe zoiets dwaas kan gebeuren en vooral vree ambetant dat ik ventken de volle laag had gegeven, terwijl ik en alleen ik met mijne stomme kop blijkbaar niet had opgelet. Stoem hé?! De Bosnimffurie whas in the house! Maar een eindje verder, na wat bochten en afdalinsgkes, voelde ik dat mijn achterrem vast zat, tenminste ze pakte niet meer. Na een koffie-checkstop, bleek dat mijn achterremschijf roodgloeiend was geweest en mijn remblok zat zo vast als wat. Wat voor mij verheldering bracht, omdat ik bij dat kruispunt echt wel geremd had en niet als een doordeweekse oliebol achterop een ander was geknald. Ja, ik weet het mannen ik zal dit voorvalleken nog een paar keer mogen ‘her’horen, vooral D’Arta heeft er zijn kot in! Smeriggaardje!
Ben dan ook niet meer aan achterrem geweest, was optioneel vanaf dat moment ;-)
Plots kreeg de Porthos honger en voor wie dat nog niet weet, zijn zintuigen en zijn hersenen worden dan totaal overgenomen door zijn maag en dat betekent even heel even chaos. Deze keer haalde hij zijn padvinderspetje boven en loodste ons door een wegske omdat hij het plaatselijk fritkot maar niks vond. Een landwegske begot dat menig mountainbiker nog niet zou nemen uit schrik zijn velooke vuil te maken. Ja het had wel iets...maar geen eten, dus...terugdraaien die handel! En ja hoor gevonden, het was wel geen kebabtent, maar een fijn terrasken met een overvriendelijk garçon (remember Enola?) die blijkbaar kickte op stoere mannen.
Maar als de maag vol is, is het hoofd leeg en ze vlamden er weer vandoor (en ik er achteraan). Vraag me niet welke wegskes, straatjes, heuvelkes en paadjes we hebben genomen, ik heb alleen genoten, want Mister Gps reed vooraan en hoe! Een hoopje motards die voor ons was, met als laatste Girafke (die jongen had me nu toch een lange nek) werkte Porthos een beetje op het rijgemoed en je kon zien aan zijn lichaamshouding, dat hij daar gauw komaf mee zou maken. Mijn gedachten waren nog niet koud en daar ging hij. D’Artagnan draaide zijn kraan met alle gemak open, volgde de brullende engelsman en zulle weg.
Ja dees bees, dacht van, rij maar mannen, zie jullie binnen een bocht of vijf wel. Dus ik op ’t gemak. (ja zeg heb pas donderdag mijn nief banden ;-). Sloot me (na 3 bochten, héhé) terug aan bij de Ducas. En…nu komt het, door één of andere bizarre speling van het lot, rijden die mannen na 5 minuten met als hekkensluiter girafken weer voor ons. Ik geloof mijn ogen niet. Where the #&!!§ komen die vandaan? Ik probeer even de gedachten van mijn voorrijders te lezen en ik schiet in een schaterlach. Lees via de lichaamsexpressie van Porthos (schouderkes naar beneden, hoofd een beetje schuin), dat em er evenmin iets van snapt, maar het is wel een heel hilarisch zicht. En even heel evenvraag ik me af wat girafke wel moet denken nu de brallende Triumph weer achter hem verschijnt. En yep daar gaan we weer..hopelijk verschijnen ze binnen 5 minuten niet terug voor ons…op hoop van zegen, trek ik terug het gas open.
Tegen de avond reden we dan na een tocht van ongeveer 600 km het Hageland weer binnen en de Porthos zit precies op eieren, schuifelt bij momenten vervaarlijk heen en weer, danst zelfs in de bochten. Ja het was wel Pasen, maar een haas zit niet op eieren dus haperde er iets anders. En of er iets anders scheelde. Na nog een expressievol uitwijkmanoeuvre voor een niet te verwaarlozen koeienvlaai, was het gedaan met Enola. Platten tube! Bikske effe opzij gezet op een oprit en bij deze is ook het bewijs geleverd dat men beter tweemaal nadenkt op wie men een pieske doet! Heb je hem? Nee? Al op de blog tekeningske zien staan van de Casper? I piss on Japan? Ja? Ja, heb je hem? Wie denk je dat Porthos naar huis heeft gebracht met zijn grote voeten? Juist ja, den Achilles, het gele gevaar (woehahahaha)! Ik mocht nog eens achterop bij D’Artagnan op de rode furie (mmmmmm, nog nog nog). Een uur later zijn we dan de platte Engelsenman gaan ophalen. Het was eerst effen zoeken waar hij stond, maar een Vlaming heeft niet veel nodig om referentiepunten te vinden. Met operatie koeienvlaai was meteen ook een bewogen maar zalig dagske afgesloten.
Groeten de Kont-kus-nimf
p.s: check out new pics
Geen opmerkingen:
Een reactie posten